De wekker gaat en jeetje wat is het vroeg, het is dan ook erg lastig om er weer uit te komen. 10 over 7 komen we (lees; Daan en ik) eruit, kleden ons aan en gaan aan de slag.
Daan gaat buiten de camper een beetje schoonmaken, er mag wel wat vuil op zitten,
maar zoals die van ons eruit ziet, zo kunnen wij hem niet inleveren.
Ik ga binnen aan de slag, alles schoonmaken, vegen en dweilen, spullen uit de
koelkast halen. Hier gaat echt enorm veel tijd inzitten.
Het is de bedoeling dat we half 9 zouden vertrekken, echter is het 9.05 als we
pas van de campground afrijden.
Het is
gigantisch druk op de weg, je kan merken dat we in een stad zitten.
We komen half 10 bij Hertz aan, ik zeg tegen Daan dat hij alvast naar Canadream
kan rijden en ik het hier wel regel. Damian blijft bij mij en Jayden gaat met
Daan op pad.
De auto is zo geregeld, we krijgen een Kia Sportage mee, wel vol met schade
maar hij loopt netjes mee om te vertellen dat dit niet voor problemen gaat
zorgen en dat de schoonmakers te hard hebben geboend na al het sneeuw.
We stellen de navigatie in en rijden ook op weg naar Canadream, dit zit hier
een minuut of 20 vandaan. Onderweg zie ik Daan voor ons rijden, die heeft er
ook flink de vaart in. Uiteindelijk komen we allebei rond 9.45uur aan.
De jongedame komt naar buiten en vraagt gelijk hoe onze reis is geweest en of
het bevallen is om met de camper op pad te zijn geweest.
We vertellen dat we het geweldig vinden en zeker voor herhaling vatbaar.
Zij gaat de
camper nakijken en wij zorgen alvast dat de koffers in de auto worden gezet.
Jayden die vind het allemaal wel best en die is vanuit de camper zo in de auto
gaan zitten en denkt, zoeken jullie het maar uit 😉
Ze zegt niks
over de ster in de ruit, dus zolang ze dat niet doet, zeggen wij ook niks.
Echter als we binnen staan te wachten, zien we haar toch weer naar buiten lopen
en zie ik haar foto’s maken van de ruit.
Ik loop naar buiten en ze vraagt dus naar de ster in de ruit. Ik geef aan dat
wij dit ook niet gezien hebben met het ophalen, maar dat de meneer van de
autoruitenshop al had aangegeven dat dit al eerder is gebeurd. De ruit kan
misschien nu wel weer schade hebben opgelopen maar de ruit is al een keer
hersteld geweest.
Dit geven we aan en ze gaat het navragen aan haar leidinggevende.
Door dit alles gaat er nog best wat tijd inzitten, de leidinggevende gaat ook
naar de ruit kijken, en kijken in de computer of er eerdere meldingen zijn. Hij
zegt dat alles ok is voor ons en dat het niet op ons wordt verhaald. Gelukkig
maar, dit scheelt weer verzekeringswerk voor ons.
Ok, het volgende.. het is de bedoeling dat we hier half 11 zouden vertrekken,
want we moeten om 11 uur bij de Whale Watch tour zijn. De tour start om 12 uur
maar toch graag een uur van te voren aanmelden.
Het is 10.40 eer dat we wegrijden en het is 30 minuten rijden.
Als we de tomtom aanzetten is het bijna 40 minuten rijden, dit is al vreemd. Ik
wil de telefoon van Daan aanzetten maar we hebben geen internet meer. Daan
vraagt of we terug moeten rijden voor de wifi en ik zeg nee dat hoeft niet, we
rijden gewoon.
Ook hier in het weer ontzettend druk, overal werkzaamheden, tig stoplichten en
de tijd tikt maar door. We zeggen ondertussen al tegen elkaar dat het vreemd is
dat we richting Vancouver centrum rijden. Als we 11.10 bij de eindbestemming
zijn, zien we dus geen Whale Watch, we zitten ook midden in het centrum!
Natuurlijk ook geen internet, dus je raad het al, we kunnen geen kant op.
Als we dan toch maar gaan zoeken op Daan zijn telefoon heeft Daan hem gevonden
en geeft het aan dat we er 40 minuten vandaan zitten! Blijkt het formulier van
Canadream Vancouver neergezet te hebben en we moeten in Richmond zijn. Ik
besluit maar vlug te bellen en Daan wil het toch een kans geven om te kijken of
we het gaan redden.
De jongeman die ik aan de telefoon krijg, zegt eigenlijk al dat we het niet
meer gaan redden en hij gaat zorgen dat we worden teruggebeld voor een andere
data. Ik zeg dat wij de volgende dag al vertrekken, maar wil ons toch laten
terugbellen door zijn leidinggevende. Ik geef aan dat de navigatie vertelt dat
we 11.50 aankomen (is niet helemaal waar, ik zit er een paar minuten naast 😉)
Toen werd het een ander verhaal, hij dacht dat wij nog stilstonden midden in
Vancouver. Dus hij zegt kom gewoon deze kant op en wij doen ook ons best om
jullie mee te laten varen.
Je snapt wel
dat de rit, een hele stressvolle rit is, je zult dan ook nog zien dat je ook
alles maar dan ook echt alles tegen heb.
Ik bel 11.50 om te zeggen dat we er echt bijna zijn, 5 minuten en ze zegt geen
probleem, we wachten op jullie.
Iets voor twaalven komen we dan eindelijk aanrijden, maar weten niet waar we
onze auto moeten parkeren. We zouden een parkeerkaart van hun krijgen maar door
alle haast redden we dit niet. De man zegt Daan op deze plek ook wel goed
staat. De parkeerplaats is wel maar voor 3 uur maar de beste man vertelt dat
het geen probleem is. Op goed geluk dan maar.
We tekenen snel wat waivers en nemen prachtige gele jassen mee voor op de boot.
We zijn de laatste die aankomen, maar gelukkig de andere boot is ook nog aan
het wachten op passagiers, zijn we gelukkig niet de enige haha.
Als laatste aankomen heeft dus ook duidelijk zijn nadelen, want het is vol, we
kunnen niet naast elkaar zitten en al helemaal niet bij het raam. Het is niet
anders, we zijn allang blij dat we het gered hebben. Dit willen we natuurlijk
voor geen goud missen.
Als ik op de boot zit, kom ik erachter dat heel mijn hebben en houwe ( is dit
dordts? ) in de auto ligt, mijn tas voor bij mijn stoel. We redden het alleen
niet om terug te lopen, want we gaan al varen.
De boottocht is lang, duurt zo’n 5 uur. Het is veel hard varen en weinig zien.
We zijn er dan ook na 2,5 uur helemaal klaar mee, veel mensen slapen hihi..
Moet ook eerlijk zeggen dat onze ogen haast dichtvallen.
We varen naar achter en zien daar alleen een paar zeehonden, tenminste als je
aan de goede kant zit.
We gaan ook nog even boven op het dek staan en ik zie nog wel dolfijnen in de
verte, maar de kapitein vaart gewoon verder.
Als er hier niet veel te zien is, varen we minstens een uur op volle vaart naar
een ander gedeelte.
Als we daar
aankomen, liggen er meerdere boten stil, hier schijnt een humback whale te
zijn. Maar deze kunnen wel 15 minuten onder water blijven voordat ze weer boven
komen. Na 5 minuten komt er iets boven, maar iedereen gaat staan bij het raam,
zodat we geen zicht hebben en maar moeilijk foto’s kunnen nemen.
We kunnen hier max een uur blijven, dus de kapitein wacht om te zien of ze nog
een keer naar boven komt. We zitten trouwens op Amerikaans water, want ik krijg
een sms van mijn provider “Welkom in de Verenigde Staten” Na een half uur is er
nog niks gebeurt en besluit de kapitein om weer weg te varen, net als de andere
boten.
Tijdens het varen krijgen we nog een lekkere mueslireep en sluit iedereen zijn
ogen weer.
Ik denk eigenlijk dat het erop zit en hij weer terugvaar, maar we varen
richting een haven voor containerschepen en daar zitten dus een hoop zeehonden.
Dit is dan wel machtig om te zien. Hier doet de kapitein het wel goed, en vaart
hij er zowel links als rechts omheen, zodat wij ook filmpjes en foto’s kunnen
maken.
Nu is het tijd om terug te gaan en als we er bijna zijn, komt de mevrouw langs met onze ticket. De kapitein heeft aangegeven een No show te hebben gehad vandaag, en dat we nogmaals een tour mogen doen. Deze is onbeperkt geldig, dus mochten we nog een keer naar Canada gaan, dan kunnen we de tour nog eens overdoen. Dit is dan wel erg netjes. Ik vraag nog wat nou de beste tijd is, zij geeft aan dat het altijd lastig is, het is de natuur. Maar Augustus is toch wel een beste maand om orca’s en walvissen te zien.
Als we weer aan wal zijn, loopt Daan gelijk naar de auto. In ieder geval geen ticket en alle spullen liggen er nog netjes in. Dit is wel een opluchting.
Door al het gehaast hebben we ook amper wat gegeten of gedronken, we hebben dus hartstikke honger. We rijden eerst naar het hotel om in te checken en de koffers boven te zetten. Dan gaan we vlug kijken wat we gaan eten. We willen eigenlijk nog een keer uit eten, maar we zitten midden in Chinatown, en Daan gaat dat niet eten een dag voor het vliegen. We hebben er ook niet zo veel trek in en besluiten te kijken wat er in de buurt is.
Op nog geen 7 minuten rijden is er een Walmart, daar gaan we eerst nog wat koekjes voor mijn ouders halen, die vinden ze zo lekker als we in Amerika zijn.
Daar in de buurt zit een DQ Grill en besluiten om het dan maar makkelijk te maken en daar te gaan eten.
We komen net op tijd aan, want als we net binnenstappen en besteld hebben, staat het in een mum van tijd vol. Er worden hier trouwens ook aardig wat taarten verkocht en natuurlijk heel veel ijsjes.
Wij nemen na onze maaltijd ook nog een ijsje, ik zit enorm in twijfel of ik een blizzard, soort Mcflurry of gewoon een ijshoorn ga nemen. Damian is helemaal vol lof over de Blizzard, dus we nemen er allemaal 1 met Chocolate chip cookie dough. In de auto zeg ik tegen Daan dat ik toch beter voor de dipped cone had moeten kiezen, dit zeggen de andere ook gelijk, hij valt dus deze keer best tegen, zelfs voor Damian.
Bij het hotel aangekomen gaan we koffers nog wat herindelen en goed inpakken.
Dit vergt nogal wat energie, en ja wat frustratie 😉
Alle koffers zijn uiteindelijk allemaal wat te zwaar en we wachten het morgen maar af.
De jongens gaan alvast douchen en kijken daarna nog tv.
Ik ben ook helemaal versleten van de dag en besluit om ook lekker te gaan douchen en dan lekker naar bed te gaan. Daan moet nog even wachten zodat hij zijn ouders kan bellen, die vertrekken vandaag voor 2 weken om te genieten van hun vakantie.
Ik probeer te slapen, echter de jongens zijn weer overprikkeld ofzo want die zijn me toch een partij vervelend in bed. Zal wel weer iets van zenuwen zijn of teveel energie. Morgen vliegen we weer terug naar huis, maar met geweldige herinneringen aan deze vakantie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten